Αρθρο του Γιώργου Ανωμερίτη στην "Ελευθεροτυπία"
«Πολιτικό χρήμα και εκλογικό σύστημα»
Άρθρο του Γιώργου Ανωμερίτη, υποψ. Βουλευτή ΠΑΣΟΚ Β' Αθήνας,
στην Εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» 08.09.2007
Η απόφαση του Υπ. Εσωτερικών για την αναπροσαρμογή και προσδιορισμό των ανωτάτων ορίων των εκλογικών δαπανών των βουλευτών, βάσει του Ν. 3023/2002 για τη χρηματοδότηση των πολιτικών κομμάτων και των υποψηφίων βουλευτών, αποτελεί για τις μεγάλες εκλογικές περιφέρειες και ειδικότερα για τη Β' Αθηνών πρόκληση έναντι των πολιτών και στην ουσία έμμεση νομιμοποίηση απαράδεκτα υψηλών ποσών πολιτικού χρήματος. Όπως είναι γνωστό, από την Υπουργική αυτή Απόφαση το ανώτατο όριο των εκλογικών δαπανών για κάθε υποψήφιο βουλευτή στη Β' Αθήνας ορίζεται το ποσό των 135.000 Ευρώ. Αν ληφθεί υπόψη ότι η καθαρή μηνιαία αποζημίωση του βουλευτή από τη Βουλή ανέρχεται περίπου σε 6.000 Ευρώ, αντιλαμβάνεται κανείς, ότι το προσδιοριζόμενο ποσό αντιστοιχεί σε βουλευτική αποζημίωση δύο περίπου ετών!
Έχω πολλές φορές εδώ και είκοσι χρόνια αρθρογραφήσει για το ζήτημα των μεγάλων εκλογικών περιφερειών, το μέγεθος των οποίων επηρεάζει εμμέσως την ισότητα της ψήφου και υποβαθμίζει την ποιότητα των δημοκρατικών θεσμών (ΕΘΝΟΣ 13.12.05).
Σήμερα στο εκλογικό μας σύστημα έχουμε μονοεδρικές, πολυεδρικές και τη Β' Αθηνών με 42 έδρες, 1,5 εκατ. ψηφοφόρους, 3,2 εκατ. κατοίκους κατανεμημένους σε 47 Δήμους. Έχουμε δηλαδή μια εκλογική περιφέρεια της οποίας οι δυνατότητες επικοινωνίας πολιτικού και πολίτη εκμηδενίζονται, ενώ οι δαπάνες εκτινάσσονται σε απαγορευτικά επίπεδα. Το ισχύον εκλογικό σύστημα και το μέγεθος των εκλογικών περιφερειών αποτελούν τις κύριες αιτίες διαφθοράς της πολιτικής εξουσίας και της διαπλοκής της με την οικονομική δύναμη. Σε τόσο μεγάλες περιφέρειες, καταργείται πολιτικά η ισοδύναμη ψήφος και οι διαδικασίες διαμόρφωσης της πολιτικής γνώμης των εκλογέων για τον υποψήφιο εξαρτάται από ενδιάμεσους και οργανωμένα συμφέροντα. Το σύστημα δυστυχώς αναπαράγει πολιτικές ελίτ, οι οποίες είναι ενταγμένες σε συστήματα υποστήριξης και αποτρέπει την ανανέωση του πολιτικού δυναμικού, του μόνου παράγοντα που μπορεί να οδηγήσει τα κόμματα και τον τόπο μπροστά. Δεν είναι τυχαίο ότι οι «γυάλινοι» πολιτικοί των Μ.Μ.Ε. προέρχονται από μεγάλες εκλογικές περιφέρειες, εξαιρουμένων φυσικά ορισμένων στελεχών, των οποίων η παρουσία πηγάζει εκ του κομματικού ή θεσμικού τους ρόλου.
Στις μεγάλες εκλογικές περιφέρειες ηττημένη είναι η πολιτική και η αξιοπιστία της. Το μέγεθός τους δεν είναι απλώς ένα συνταγματικού χαρακτήρα μόνο θέμα. Είναι πρωτίστως θέμα πολιτικής διαφάνειας, διαφθοράς και διαπλοκής. Το νόμιμο πολιτικό χρήμα, το οποίο καθορίστηκε από το Κράτος σε 135.000 Ευρώ για τη Β' Αθηνών, για κάθε υποψήφιο για είκοσι στην ουσία ημέρες δείχνει γιατί, όποιον καλοπροαίρετα ενδιαφέρεται να υπηρετήσει τα κοινά, οι πολίτες εκ των προτέρων τον θεωρούν «ύποπτο συμμέτοχο» διαφθοράς και διαπλοκής. Συμπεριφορά που δείχνει το μέγεθος του προβλήματος της λειτουργίας της δημοκρατίας στον τόπο μας.
Η επόμενη Βουλή έχει υποχρέωση να αλλάξει τον εκλογικό νόμο δημιουργώντας ένα σύμμετρο ολιγοεδρικό σύστημα. Και επειδή η μεταβολή αυτή εξαρτάται αποκλειστικά από τις πολιτικές δυνάμεις, όσο αυτό το σύστημα παραμένει, τότε θα μπορεί κανείς να ισχυρίζεται, ότι τα πολιτικά κόμματα και οι πολιτικοί είναι οι υπεύθυνοι για τη διαφθορά και τη διαπλοκή στον τόπο μας.