Επί του σχεδίου νόμου «Μητρώο επιχειρήσεων ναυπήγησης, μετατροπής, επισκευής και συντήρησης πλοίων»
ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΝΩΜΕΡΙΤΗΣ
Βουλευτής ΠΑ.ΣΟ.Κ., Β' ΑΘΗΝΩΝ
Η ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία σε νέα περίοδο κρίσης
Ομιλία στη Βουλή επί του σχεδίου νόμου
«Μητρώο επιχειρήσεων ναυπήγησης, μετατροπής, επισκευής και συντήρησης πλοίων»
ΑΘΗΝΑ
13 Μαρτίου 2007
«Η Ελλάδα αποτελεί το πλέον παράδοξο της Ναυτιλίας. Ενώ διαθέτει έναν από τους πιο ισχυρούς εμπορικούς στόλους, έχει μια μικρή ναυπηγική βιομηχανία, η οποία από τη δεκαετία του 1970 βρίσκεται σε βαθιά κρίση». Με αυτά τα λόγια κατέγραφα σε άρθρο μου πριν από 20 χρόνια την κατάσταση ενός σημαντικού για την εθνική οικονομία κλάδου, της ναυπηγοεπισκευαστικής βιομηχανίας της χώρας. Ενός κλάδου που έγινε προβληματικός υπό τη διοίκηση μεγάλων ονομάτων του επιχειρηματικού κόσμου (Νιάρχος, Γουλανδρής, Ανδρεάδης, Καρράς) και τον οποίο αποτελείωσαν οι πολιτικές διαφόρων κρατικών τραπεζών.
Σήμερα, ο διεθνής καταμερισμός ενός κλάδου υψηλής τεχνολογίας και σημαντικών υποδομών έχει γίνει και ενώ μέσα σ’ αυτόν θα μπορούσαμε να κατέχουμε το δικό μας μερίδιο εργασιών, εμείς εξακολουθούμε να αυτοσχεδιάζουμε.
Η Κυβέρνηση, αφού από το 2004 δημιούργησε σειρά Επιτροπών και ανέθεσε τη σύνταξη ακριβοπληρωμένων μελετών, έφερε ενώπιον της Βουλής ένα σχέδιο νόμου αντιαναπτυξιακό και ευνοιοκρατικό. Αντί να φέρει έναν κλαδικό νόμο με θέσεις και προτάσεις για το μέλλον της ναυπηγοεπισκευαστικής βιομηχανίας της χώρας και να προσθέσει στο ισχύον θεσμικό πλαίσιο τις δικές της προτάσεις, διαλύει και αυτό που υπάρχει. Ότι χτίστηκε από το 1995, όταν υπό τον συντονισμό μου, ως Υπουργού Αναπληρωτή Εθνικής Οικονομίας μέσω των «26 σημείων ανόρθωσης» συμφωνήθηκε, με το Ν. 2642/1998 καθιερώθηκε και με τα Π.Δ. 4/2004 και 50/2004 οριστικοποιήθηκε, σήμερα κατεδαφίζεται για να ευνοηθούν οι γνωστοί αεριτζήδες («καλικατζαραίους» τους αποκαλούν στο Πέραμα). Γιατί αυτό κάνει αυτό το νομοσχέδιο : καταργεί το σύνολο των κριτηρίων αναγνώρισης μιας ναυπηγοεπισκευαστικής μονάδας ως επιχείρησης. Καταργεί όλα τα κριτήρια ένταξης. Δεν περιορίζει. Τα καταργεί. Προς δόξαν του Υπουργείου, που εννοείται ότι προωθεί στην χώρα την ανταγωνιστικότητα και την επιχειρηματικότητα. Στο εξής για να θεωρείσαι επιχειρηματίας και επιχείρηση δεν χρειάζεται να έχεις προσωπικό, ούτε μόνιμο, ούτε με σύμβαση, δεν χρειάζεται να έχεις γραφεία, δεν χρειάζεται να έχεις μηχανήματα, εγκαταστάσεις, στεγασμένους χώρους, τζίρο, απολύτως τίποτα! Και φυσικά δεν χρειάζεται να πληρώνεις φόρους, ασφαλιστικές εισφορές, τράπεζες. Όλα αναστέλλονται.
Δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω εγώ. Διαβάστε την έκθεση της Ο.Κ.Ε. Δυο μόνο σημεία εγώ θα διαβάσω: (α) «Η μείωση των κριτηρίων ένταξης στο μητρώο που προβλέπει το παρόν σχέδιο νόμου, δεν προωθεί τους συγκεκριμένους κανόνες λειτουργίας, οι οποίοι προβάλουν την ανάπτυξη της οργανωμένης επιχειρηματικότητας. Οι μεγάλες ναυπηγικές βιομηχανίες της χώρας μας, οι οργανωμένες μικρές επιχειρήσεις και οι σοβαρές ειδικές επιχειρήσεις με μόνιμο εξοπλισμό, προσωπικό και υψηλό κύκλο εργασιών εξισώνονται με τους ελεύθερους επαγγελματίες, χωρίς προσόντα» και (β) «ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζεται το πρόβλημα (των χρεών) στο παρόν νομοσχέδιο είναι άνισος, σε βάρος των συνεπών επιχειρήσεων του κλάδου και επηρεάζει αρνητικά τη γενική αίσθηση υποχρέωσης για καταβολή εισφορών». Πράγματι με το άρθρο 6 ισοπεδώνεται η έννοια της επιχειρηματικότητας και με το άρθρο 9 η έννοια της ισότητας. Καταργούνται τα επιχειρηματικά κριτήρια και αναστέλλονται όλες οι οφειλές. Με το νομοσχέδιο αυτό αναγνωρίζονται ως ισότιμοι των υγειών και συνεπών επιχειρηματιών οι «αεριτζήδες» στους οποίους χαρίζονται δισεκατομμύρια. Το Μητρώο δεν υπήρξε εφεύρεση του Κράτους. Υπήρξε απαίτηση όλων των φορέων της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης. Και όταν το αρχικό σχέδιο θεωρήθηκε αυστηρό, μειώσαμε τα κριτήρια. Γι’ αυτό μέχρι σήμερα έχουν ενταχθεί στο Μητρώο 300 περίπου επιχειρήσεις. Σίγουρα θα πρέπει να βοηθήσουμε και τις επιχειρήσεις, που βρέθηκαν λόγω κρίσης σε δύσκολη θέση. Αλλά με ρυθμίσεις, όχι με διαγραφές χρεών σε βάρος των συνεπών.
Σήμερα οφείλουμε να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα του κλάδου και να υιοθετήσουμε προτάσεις συνολικής κλαδικής πολιτικής. Οι επιχειρήσεις τους κλάδου θα περίμεναν να ακούσουν για: (α) την καθιέρωση εγγύησης του Ελληνικού Δημοσίου μέχρι 22% της αξίας κατασκευής ενός πλοίου, (β) την επιδότηση του ξενοδοχειακού μέρους των επιβατικών πλοίων, (γ) την ίδρυση Αναπτυξιακής Εταιρίας για τη στήριξη και την εξωστρέφεια των μεσαίων επιχειρήσεων στις αγορές, (δ) την επιστροφή μέρους εισφορών και κίνητρα εκσυγχρονισμού και συγχωνεύσεων, (ε) τον υπολογισμό εισφορών ΙΚΑ στο ημερομίσθιο, όπως στα πρώην κρατικά ναυπηγεία, (στ) ενίσχυση της απόσυρσης ή μετασκευής εκφρασμένης σε τόνους σιδήρου και ποιοτικής βελτίωσης, (ζ) μέτρα απασχόλησης και επιδότησης θέσεων εργασίας και (η) μέτρα ρύθμισης οφειλών πολυετούς διάρκειας.
Η Ελλάδα και ιδιαίτερα η Ζώνη διαθέτει έμπειρους επιχειρηματίες και άριστους τεχνικούς και εργατοτεχνίτες. Και στη ναυπήγηση, αλλά ιδιαίτερα στην επισκευή, μετασκευή και συντήρηση είναι οι καλύτεροι στον κόσμο. Γι’ αυτό και πρέπει να τους βοηθήσουμε.
Μετά και το συζητούμενο αντιαναπτυξιακό και ευνοιοκρατικό νομοσχέδιο, πείστηκα ακόμη περισσότερο για μια παλιά μου θέση: Επειδή από τη ναυπήγηση μέχρι και τη διάλυση ενός πλοίου, τα θέματα αυτής της αλυσίδας είναι θέματα ναυτιλίας, θα πρέπει οι συνολικές αρμοδιότητες της ναυπηγοεπισκευαστικής βιομηχανίας να μεταφερθούν από το Υπουργείο Ανάπτυξης στο Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας. Η ναυπήγηση, συντήρηση και επισκευή ενός πλοίου δεν είναι θέμα βιομηχανίας, αλλά θέμα ναυτιλίας. Η καταψήφιση αυτού του νομοσχεδίου δεν είναι μόνο θέμα προστασίας των συμφερόντων της ναυπηγοεπισκευαστικής βιομηχανίας, αλλά και θέμα προστασίας των υγειών και συνεπών επιχειρηματιών και επιχειρήσεων, θέμα, τέλος, του κύρους της ίδιας της πολιτικής.