Αρθρο του Γιώργου Ανωμερίτη στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ»
«Επεξεργασµένα λύµατα: ΄Ενας αναξιοποίητος πλούτος»
( ΄Αρθρο του Γιώργου Ανωµερίτη, Βουλευτή ΠΑΣΟΚ Β΄ Αθήνας &
Μέλους της Ειδικής Επιτροπής Περιβάλλοντος της Βουλής,
στην Εφηµερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» 08.06.2005)
Ένα από τα σπουδαιότερα έργα, τα οποία κατασκευάσθηκαν στην Πρωτεύουσα, είναι σίγουρα το Κέντρο Επεξεργασίας Λυµάτων στην Ψυττάλεια (Κ.Ε.Λ.Ψ.). Πρόκειται για το σηµαντικότερο οικολογικό έργο της χώρας. Το έργο όµως αυτό, του οποίου η λειτουργία είχε θετικότατες επιπτώσεις στο Αττικό περιβάλλον και τη θάλασσα του Σαρωνικού, τείνει να γίνει συνώνυµο της επιµόλυνσης και της περιβαλλοντικής υποβάθµισης. Λανθασµένες επιλογές, υστερήσεις και η αδυναµία υιοθέτησης προωθηµένων απόψεων, από διαχειριστές και γραφειοκράτες, έχουν σωρεύσει προβλήµατα, τα οποία σήµερα επιζητούν άµεσες λύσεις. Κι όµως, όλοι αναγνωρίζουµε ότι η επεξεργασία των αποβλήτων είναι δυνατό να ανακυκλωθεί προς την ξηρά, επιφέροντας περιβαλλοντικά, κοινωνικά και οικονοµικά οφέλη.
Η πρώτη πρόταση, για την οποία είχε γίνει σηµαντική πρόοδος, αφορούσε τα επεξεργασµένα υγρά απόβλητα, τα οποία µπορούν να χρησιµοποιηθούν για άρδευση περιαστικών δασών του Λεκανοπεδίου και για βιοµηχανική χρήση. Από την ιδιοφυή πρόταση επαναφοράς στον υδροφόρο ορίζοντα του Θριάσιου και της Κωπαϊδας (πρόταση ∆. Παπαϊωάννου, 1995) µέχρι την πρόταση επαναφοράς τους για την ανάπτυξη περιαστικού πρασίνου στα βουνά της Αττικής (Πρόταση Συνδέσµου ∆ήµων Πειραιά και ∆υτικής Αττικής, 1994 και Υπουργείου Γεωργίας 2001) πέρασε σηµαντικός χρόνος απραξίας. Πράγµατι, λίγοι γνωρίζουν ότι η ονοµαστική δυναµικότητα α΄ και β΄ φάσης του Κ.Ε.Λ.Ψ. είναι 1.000.000 κ.µ./λυµάτων την ηµέρα. Το «καθαρό» νερό που παράγεται µπορεί να επαναχρησιµοποιηθεί, για άρδευση αστικού πρασίνου, περιαστικών δασών, βιοµηχανική χρήση ή ακόµα και για τεχνητές λίµνες αναψυχής. Όταν µάλιστα περάσουµε στην τριτοβάθµια επεξεργασία, τότε θα µπορεί να χρησιµοποιηθεί ακόµα και για άρδευση καλλιεργειών ή ακόµα και για εµπλουτισµό υπόγειων υδάτων. Αυτό όµως, το οποίο θα µπορούσε άµεσα να γίνει –λόγω χαµηλού κόστους- θα ήταν η µεταφορά νερού από την Ψυττάλεια στο όρος Αιγάλεω και το Ποικίλο ΄Ορος για ανάπτυξη του περιαστικού πρασίνου, που τόσο έχει ανάγκη η ∆υτική Αθήνα, πρόταση µε την οποία συµφωνεί και ο Αναπτυξιακός Σύνδεσµος ∆υτικής Αθήνας (Α.Σ.∆.Α.).
Η δεύτερη πρόταση, αφορά τα επεξεργασµένα στερεά απόβλητα, οι τόνοι λάσπης των οποίων έχουν δηµιουργήσει τεράστιο πρόβληµα για την Αττική, τον Πειραιά και το Σαρωνικό. Και ενώ όλοι έχουν επικεντρώσει το ενδιαφέρον τους για τη µεταφορά τους στα Λιόσια, εξακολουθούν να παραγνωρίζουν παλιότερη πρότασή µου προς το Υ.ΠΕ.ΧΩ.∆.Ε. για µεταφορά τους µε τάνκερ σε ερηµονησίδα, µακριά από αστικό ή νησιωτικό κέντρο και απόθεσής τους, για ανάπτυξη βλάστησης και καλλιέργειες βιοµηχανικών φυτών. Πρόκειται για µια κοινωνικά, περιβαλλοντικά και οικονοµικά αποδεκτή και εφαρµόσιµη λύση, αφού δεν θα ενοχλεί κάποιο αστικό κέντρο, θα συµβάλλει στην ανάπτυξη πρασίνου µε κατάλληλο εµπλουτισµό, χαµηλού δε κόστους, αφού δυο µικρά τάνκερ θα µπορούν να εξυπηρετούν τις ανάγκες ενός µήνα, µε ένα µόνο ταξίδι από και προς τη νησίδα µε δηµιουργία µικρών υποδοµών, αναρρόφησης και απόθεσης.
΄Οσοι ταξιδεύουµε στο Σαρωνικό τα τελευταία χρόνια έχουµε γίνει µάρτυρες της καθαρότητας του θαλάσσιου χώρου και του πολλαπλασιασµού των αλιευµάτων του. Γι’ αυτό είναι απαράδεκτο να ξαναπέφτουν στερεά ή υγρά απόβλητα σ’ αυτόν, ακόµα και δεύτερης ή τρίτης επεξεργασίας. Αντιλαµβάνοµαι, ότι κάτω από πιέσεις ψάχνουµε και πάλι λύσεις της τελευταίας στιγµής. Μήπως είναι όµως προτιµότερο, να ακολουθήσουµε έστω και µια φορά στην πολιτική και αυτοδιοικητική µας ιστορία, λύσεις µακροχρόνιου σχεδιασµού, όταν µάλιστα από αυτές εξαρτάται το περιβάλλον και η δηµόσια υγεία;
΄Ολοι πλέον αναγνωρίζουµε ότι τα απόβλητα µπορούν επεξεργασµένα και ανακυκλούµενα όχι µόνο να υποβοηθήσουν το περιβάλλον µέσα στο οποίο ζούµε, αλλά να επιφέρουν και οικονοµικά οφέλη. Αρκεί να ακολουθήσουµε τολµηρές και τεχνικά εφικτές λύσεις. Να συµβαδίσουµε έστω και τώρα µε τις απαιτήσεις της φιλοπεριβαλλοντικής συνείδησής µας.