Αντιμέτωπος με το δικτατορικό καθεστώς
 |
 |
 |
 |
| Κρατούμενος στις φυλακές Αλικαρνασσού το 1971 | Δελτίο Ταυτότητας Κρατούμενου, των Φυλακών Καλαμίου Κρήτης (Ιτζεδιν) | Μετά την αμνηστεία του 1973 με τη Κάτια Χουλιάρα, στα γραφεία της εφημερίδας ΤΑ ΝΕΑ | Πρόεδρος του Συνδέσμου Αντιστασιακών, καταθέτοντας στεφάνι στη προτομή του Στρατηγού Σπύρου Μουστακλή |
Α' ΦΑΣΗ - ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ 1967-1968-ΠΑΚ
Ο Γιώργος Ανωμερίτης από την πρώτη μέρα κήρυξης του στρατιωτικού νόμου, την 21η Απριλίου 1967, βρέθηκε αντιμέτωπος με το δικτατορικό καθεστώς.
Η συμμετοχή του στους φοιτητικούς και νεολαιίστικους αγώνες για δημοκρατία και ελεύθερη παιδεία, η οργανωτική ένταξή του στην Οργάνωση Νέων της Ένωσης Κέντρου (1962-64) και στην Ελληνική Δημοκρατική Νεολαία (ΕΔΗΝ) και η δημοκρατική καταγωγή της οικογένειάς του δεν άφηναν πολλά περιθώρια για αδιαφορία και μη συμμετοχή στην ενεργή αντίσταση κατά της χούντας.
Η δικτατορία τον βρήκε να είναι εκλεγμένος Γραμματέας της ΕΔΗΝ Ν. Σμύρνης και Τομεάρχης Νότιων Προαστείων της ΕΔΗΝ Αθήνας για την οργάνωση και συντονισμό των εκλογών του 1967 που δεν έγιναν. Υπήρξε προηγουμένως Αντιπρόεδρος της ΟΝΕΚ Ν. Σμύρνης και συνδικαλιστικό μέλος της δημοκρατικής παράταξης του συλλόγου φοιτητών της ΑΣΟΕΕ.
Αμέσως μετά την επιβολή της Δικτατορίας μαζί με στελέχη του αντιδικτατορικού αγώνα (Βερυβάκης, Κρητικός, Στ. Παναγούλης κ.λπ.) προσπαθούν να δημιουργήσουν μυστικές οργανώσεις, που να μπορούν να αναλάβουν αξιόλογη αντιδικτατορική δράση.
Οι πρώτες προσπάθειες μέσα από τις οργανώσεις ΕΚΔΑ και ΔΕΚΑ διαλύονται από τις μυστικές υπηρεσίες ασφαλείας της Δικτατορίας.
Οι πρώτοι πυρήνες φοιτητών για ενεργή αντιδικτατορική δράση μέσα από διατεταγμένες αλλά αυτόνομες τετράδες αντίστασης ξεκινά με την οργάνωση ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ του ΠΑΚ. Η οργάνωση αυτή εμφανίζεται αρχικά τον Σεπτέμβρη του 1967 με τον τίτλο ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ (ΔΕ) και στην συνέχεια ως ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ (ΕΔΚ).
Αναπτύσσει δράση συνεχή μέχρι τον Οκτώβρη του 1969 χωρίς κανένα απ' τα στελέχη και μέλη της να εντοπιστεί απ' τις Χουντικές αρχές, παρά τις πολύμορφες πράξεις αντίστασης.
Τα στελέχη και μέλη της οργάνωσης προέρχονταν απ' τους νεολαιΐστικους χώρους της ΕΔΗΝ και Δ.Ν.Λ., στην πλειοψηφία τους φοιτητές της ΑΣΟΕΕ, της Νομικής του Πολυτεχνείου και της Παντείου.
Βασικά στελέχη στις δυναμικές ομάδες δράσης ήταν οι Γιώργος Ανωμερίτης, Δημήτρης Παπαϊωάννου, Βασίλης Ράπανος, Κάτια Χουλιάρα, Γιάννης Μυλωνάς, Δημήτρης Κατσαρός, Δημοσθένης Δώδος, Δημοσθένης Δεσποινιάδης κ.α.
Η οργάνωση περνάει δύο κύριες φάσεις :
Α' ΦΑΣΗ - ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ 1967-1968
Το ξεκίνημα γίνεται με δημιουργία πολλών ομάδων (σε τετράδες) που (1967-1968) βασικά ασχολούνται με το μοίρασμα εντύπων στους δρόμους και στις Σχολές της Αθήνας. Τα έντυπα αυτά, είτε τυπώνονταν σε αυτοσχέδιους πολύγραφους, είτε έρχονταν από το εξωτερικό. Σ'αυτή τη φάση η οργάνωση τυπώνει προκηρύξεις στη ΧΑΝ Αθηνών, όπου κάνει και τις αναγκαίες συναντήσεις.
Επίσης, μέσω του Παγκόσμιου Συμβουλίου Εκκλησιών και της Ένωσης Κέντρου Δυτικής Γερμανίας συνδέεται με ξένους αντιφασίστες που μεταφέρουν επιστολές, χρήματα, όπλα, εκρηκτικά, πολύγραφους κ.λ.π., σ' όλο το διάστημα των 2 χρόνων δράσης, χωρίς ποτέ να συλληφθούν ή να γίνουν έστω γνωστοί.
Στη φάση αυτή επίσης πέφτουν οι πρώτες βόμβες και γίνονται εκρήξεις με αυτοσχέδιους μηχανισμούς σε συγκεκριμένους στόχους.
Οι βασικές θέσεις που μπήκαν στο ξεκίνημα ήταν :
Απελευθέρωση της Χώρας απ' τη στρατοκρατική Κλίκα.
Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας.
Εκλογή Εθνικής Συντακτικής Συνέλευσης για Νέο Σύνταγμα.
Ελεύθερη εκλογή του συστήματος διακυβέρνησης της χώρας
Αποδέσμευση από τα ξένα συμφέροντα.
Η οργάνωση διαλέγει εν τω μεταξύ τη δυναμική μορφή αντίστασης, με κάθε μέσο. Ταυτόχρονα γίνεται ξεκίνημα συντονισμού δράσης μ' όλες τις άλλες οργανώσεις που είχαν παράλληλους στόχους και ιδιαίτερα με το ΠΑΚ αμέσως μετά την ίδρυσή του από τον Ανδρέα Παπανδρέου στις αρχές του 1968.
Σ' αυτή τη φάση (1968) η δράση διαρθρώνεται ως εξής :
Επαφή με το ΠΑΚ.
Στη Στοκχόλμη με τον Πρόεδρο Ανδρέα Παπανδρέου, στην Ευρώπη με τον εκπρόσωπό του Θανάση Μινέικο. Οι συναντήσεις γίνονται από τον Γ. Ανωμερίτη, ο οποίος και εκπαιδεύεται στην Ουψάλα σε καταστάσεις ένοπλης δράσης και σαμποτάζ. Στη Στοκχόλμη συναντά επίσης τον Γιώργο Λιανόπουλο και την Αγγέλα Κοκόλα.
Επαφή με την ΕΚ Δυτικής Γερμανίας - ομάδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ με σύνδεσμο τον Παναγιώτη Κρητικό - και ιδιαίτερα με τους Γιώργο Στ.Παπαδόπουλο, Γ.Βουκελάτο, Α.Μαρόπουλο, Ανδρ.Χριστινίδη, Η.Χατζηανδρέου, Η.Κατσούλη, Ν.Tζαβάρα και άλλους.Οι επαφές γίνονται από τους Δημοσθένη Δώδο και Γιώργο Ανωμερίτη στο Bad Godesberg και Aaachen.
Επαφή με αντιφασιστικούς κύκλους της Φρανκφούρτης (Vim Van Ess, Ανδρέα Αρνάκη).
Στόχος των επαφών αυτών πέρα απ' τις πολιτικές εκτιμήσεις ήταν η εξέταση τρόπων και το μέγεθος της βοήθειας που θα μπορούσε να δοθεί. Πράγματι τόσο το ΠΑΚ όσο και η ομάδα "Δημοκρατία" της Βόννης δίνουν βοήθεια στην "Δημοκρατική Ένωση". Για λόγους όμως που έχουν σχέση με τα γενικότερα θέματα της εποχής εκείνης (διάσταση μεταξύ Α. Παπανδρέου και Ε.Κ Εξωτερικού), η βοήθεια ήταν ελάχιστη. Κοινή εκτίμηση ήταν πως οι οργανώσεις εξωτερικού, μπλοκαρισμένες στα δικά τους εσωτερικά προβλήματα ήταν αδύναμες να βοηθήσουν αποτελεσματικά τη δυναμική αντίσταση στην Ελλάδα.
Η δράση της οργάνωσης στην κυκλοφορία εντύπων είναι η ακόλουθη : Κυκλοφορία ΤΡΥΚ με συνθήματα όπως "Κάτω η Χούντα", "Δημοκρατία", "Όλοι στον Αγώνα".
Έκδοση και κυκλοφορία χέρι με χέρι της περιοδικής έκδοσης που τυπώνονταν στην Ελλάδα "Δημοκρατία 68".
Κυκλοφορία εντύπων του ΠΑΚ με τις θέσεις της οργάνωσης, την προσωπικότητα του Προέδρου του Α. Παπανδρέου, που στέλνονταν απ' το εξωτερικό.
Κυκλοφορία με το ταχυδρομείο των κειμένων της επιτροπής Νομικών του ΠΑΚ. (π.χ. Η συνταγματική απάτη, Σεπτέμβρης 1968).
Κυκλοφορία της εφημερίδας ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ της Δυτικής Γερμανίας μέσω του ταχυδρομείου με τυπωμένο πλαστό πρόσθετο εξώφυλλο σε ανοιχτούς φακέλλους εντύπων.
Κυκλοφορία του Δελτίου που τυπωνόταν στο εξωτερικό απ' τη Διοίκηση του Συνδικάτου Μεταλλοβιομηχανίας (IGM).
Κυκλοφορία όλων των ομιλιών του Α. Παπανδρέου που έκανε στο εξωτερικό, χιλιάδων ανακοινώσεων της οργάνωσης προς τον τύπο, τα ξένα ραδιόφωνα κ.λ.π. Η κυκλοφορία γινόταν με το ταχυδρομείο, από διαφορετικούς τόπους, μέσα σε παραποιημένους φακέλλους.
Στο ίδιο διάστημα η οργάνωση κάνει τις πιό κάτω δυναμικές ενέργειες : Έκρηξη βόμβας με υλικές ζημιές στις 26 Σεπτέμβρη 1968, 3 μέρες πριν το δημοψήφισμα του 68 στην οδό Βαλαωρίτου, δίπλα στην είσοδο μιάς Διεύθυνσης του Υπουργείου Εξωτερικών, την ώρα που ο "υπουργός" Προεδρίας Κυβέρνησης της Χούντας,αδερφός του Δικτάτορα Χαρ. Παπαδόπουλος μιλούσε για το χουντικό Σύνταγμα στους ξένους ανταποκριτές.
Έκρηξη βόμβας στην είσοδο της Νομικής Σχολής (Σόλωνος) με υλικές ζημιές, που συμπίπτει με την έναρξη των μαθημάτων της νέας χρονιάς.
Βόμβα τοποθετημένη στην είσοδο του ταμείου Παρακαταθηκών και Δανείων (Ακαδημίας) τοποθετείται και προκαλεί σημαντικές ζημιές.
Έκρηξη βόμβας τοποθετημένης στην οδό Βαλαωρίτου 7, στις 10:35' στις 24.10.68 με υλικές ζημιές.
Στις 14.12.68 την ώρα που μιλούσε ο Παπαδόπουλος στη Βουλή έκρηξη βόμβας στον κινηματογράφο ΠΑΛΛΑΣ ενώ παίζονταν τα χουντικά επίκαιρα.
Βόμβα στα γραφεία του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων (οδός Ξενοφώντος) σ' ένδειξη διαμαρτυρίας για την οικονομική υποστήριξη που έδιναν με κάθε τρόπο στη Δικτατορία.
Έκρηξη μηχανισμού σε αυτοκίνητο χουντικού επίσημου στην οδό Αμαλίας, έξω από το κτίριο Μποδοσάκη.
Έκρηξη μηχανισμού στο Σύνταγμα Χωροφυλακής Μακρυγιάννη στη γωνία Διον. Αρεοπαγίτου και Μακρυγιάννη στις 23:35' της 22.12.68.
ΕΠΑΝΕΚΤΙΜΗΣΗ ΘΕΣΕΩΝ
iΣτο διάστημα αυτό γίνονται καινούριες εκτιμήσεις κάτω από τα δεδομένα της κατάστασης όπως διαμορφώθηκε το πρώτο εξάμηνο του 1969.
Αυτές ήταν :
Είχε γίνει υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων μαζικής δουλειάς στην Ελλάδα.
Η βοήθεια απ' το εξωτερικό ήταν ασήμαντη, πράγμα που σήμαινε ότι έπρεπε να στηριζόμαστε μόνο στις δικιές μας δυνάμεις.
Είχε ήδη αρχίσει η αντιδικία ανάμεσα στις ηγεσίες των διαφόρων (στο εξωτερικό) αντιστασιακών οργανώσεων, διασπάσεις κ.λπ. γεγονός που δυσκόλευε ακόμα περισσότερο τις ενέργειές μας στην Ελλάδα.
Οι Αμερικάνοι όλο και δυνάμωναν την υποστήριξή τους στη Χούντα. Στόχος έπρεπε να είναι οι Αμερικάνοι κι οι περιουσίες τους.
Η ασφάλεια κι οι υπόλοιπες διωκτικές αρχές είναι ανίκανες και μόνο από δικά μας λάθη πιανόμαστε.
Ο μόνος δρόμος είναι τα δυναμικά χτυπήματα στη Χούντα και τους προστάτες της με ρεαλιστικές θέσεις, κι αντάρτικη τακτική.
Έτσι γίνονται νέες επαφές με άλλες ιδεολογικά συγγενείς και παράλληλης δράσης οργανώσεις, με σκοπό την αλληλοβοήθεια και τον συντονισμό δράσης των ενεργών μελών των οργανώσεων στην Ελλάδα που εν τω μεταξύ από τα μέσα του 1969 έχουν υποστεί βαριά πλήγματα.
Έτσι γίνονται :
Επαφή με το ΠΑΚ
(συνάντηση στο Αμβούργο (Atlantic Hotel) του Γιώργου Ανωμερίτη με τον Πρόεδρο Ανδρ. Παπανδρέου τον Μάιο του 1969).
Συνάντηση με την Ένωση Κέντρου Δυτικής Γερμανίας και την ομάδα "Δημοκρατία" στη Βόννη που πραγματοποιείται τον Ιούνιο με το Γιώργο Ανωμερίτη και τον Αύγουστο με το Δημοσθένη Δώδο.
Συνάντηση στην Αθήνα με τα στελέχη της "Δημοκρατικής Άμυνας" Νίκο Κωνσταντόπουλο και Γιάννη Παπαδόπουλο.
Συνάντηση με τον Παναγιώτη Κρητικό από τη μεριά της "Ελληνικής Αντίστασης".
Συνάντηση με στελέχη της "Φιλικής Εταιρείας", ΑΛΦΑ, "Δημοκρατική Αντίσταση". Απ' όλες αυτές τις συναντήσεις βγαίνει το συμπέρασμα ότι το αντιφασιστικό κίνημα περνάει δύσκολες στιγμές, μα παρ' όλα αυτά η δραστηριότητα πρέπει να ενταθεί στο επίπεδο της δυναμικής αντίστασης.
Β' ΦΑΣΗ - ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ 1969
Έτσι η οργάνωση περνάει στη δεύτερη φάση της με καινούρια χαρακτηριστικά δράσης. Περιορίζεται σε συνεχή δράση 3 - 4 ομάδων, ενώ οι υπόλοιπες πέφτουν σε αδράνεια. Οι λόγοι βασικά είναι δύο :
Πρώτα να μειωθούν οι κίνδυνοι σύλληψης λόγω του είδους της δυναμικής δράσης (βόμβες, σαμποτάζ κ.λ.π.) και της συχνότητας εμφάνισης της οργάνωσης.
Δεν υπήρχαν τόσα μέσα δράσης, ώστε να δουλεύουν τόσοι πολλοί αγωνιστές. Η δράση εξ' άλλου με έντυπα είχε περιοριστεί στο ελάχιστο και οι διασυνδέσεις με το εξωτερικό μεγάλωναν τους κινδύνους σύλληψης.
Ταυτόχρονα με το εργαστήριο κατασκευής εκρηκτικών μηχανισμών, δημιουργείται και εργαστήριο κατασκευής εκρηκτικών υλών (ΤΝΤ). Την όλη δουλειά αναλαμβάνει ο χημικός - μηχανικός Δημήτρης Παπαϊωάννου.
Ο ίδιος κοντά στον πολύγραφο που είχε σταλεί από το εξωτερικό, κατασκευάζει :
αυτοσχέδιους πολύγραφους οινοπνεύματος
μαζί με τον Δημοσθένη Δεσποινιάδη τέσσερις ραδιοσταθμούς που λειτούργησαν δοκιμαστικά για μικρό διάστημα στα 23 SW τον Σεπτέμβρη - Οκτώβρη του 1969 και
σύστημα κατασκευής περιβλήματος βομβών που ενώ αύξανε την εκρηκτική ικανότητα μείωνε στο ελάχιστο τους κινδύνους βλάβης ανθρώπινης ζωής.
Η δραστηριότητα της οργάνωσης "ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ (ΕΔΚ)" στη φάση αυτή γίνεται γνωστή απ' τις πιο κάτω ενέργειες :
Στέλνει σ' όλα τα ξένα πρακτορεία ειδήσεων ένα κείμενο διαμαρτυρίας του Αλέκου Παναγούλη βγαλμένο απ΄τις φυλακές Μπογιατίου που γίνεται πρώτη σελίδα σ' όλες τις εφημερίδες του κόσμου και ιδιαίτερα στις Ευρωπαϊκές (π.χ. κύριο άρθρο στην πρώτη σελίδα της αγγλικής SUN). Το κείμενο έφτασε στα χέρια της μέσω συνδέσμου (Π. Κρητικός)
Στέλνει τη διακήρυξή της, στις πρεσβείες όλων των χωρών του κόσμου τυπωμένη σε 4 γλώσσες.
Κυκλοφορεί το περιοδικό ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ 69 στην Ελλάδα.
Τοποθετεί δύο εκρηκτικούς μηχανισμούς μεγάλης δύναμης στο ξενοδοχείο ΓΑΛΑΞΙΑΣ της οδού Ακαδημίας.
Όπως σημειώνεται στην ανακοίνωση Τύπου του ΕΔΚ (Εβδομάδα 5-12 Οκτωβρίου 1969), η έκρηξη έγινε "με την ευκαιρία της επετείου της απελευθέρωσης των Αθηνών από τα Ναζιστικά στρατεύματα". Επίσης "κύριος λόγος επιλογής (του ξενοδοχείου "ΓΑΛΑΞΙΑΣ") ήταν ότι στο ξενοδοχείο αυτό κατέλυαν εκείνες τις μέρες ανώτατοι αξιωματικοί του ΝΑΤΟ". Οι εκρήξεις γίνονται στις 10:08' και 10:12' το βράδυ της 12.10.69 στις εισόδους του μπαρ και εστιατορίου και προκαλούνε ζημιές στο ξενοδοχείο, στα γύρω σπίτια και στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα της οδού Δημοκρίτου.
Την μέρα των 9ων Πανευρωπαϊκών αγώνων (16 Σεπτεμβρίου 1969) στέλνει ανακοινώσεις στους ξένους αθλητές και παράγοντες.
Την ίδια μέρα που άρχιζαν οι 9οι Πανευρωπαϊκοί αγώνες στίβου, ένοπλοι ομάδα, ανατινάζει και προκαλεί σημαντικές ζημιές σε 2 πύργους μεταφοράς ρεύματος υψηλής τάσης της ΔΕΗ.
Το σαμποτάζ γίνεται στη βιομηχανική ζώνη Ελευσίνας, 500 μ. αριστερά του δημόσιου δρόμου Λιοσίων - Ασπρόπυργου και προκαλεί σημαντικές ζημιές. Στόχος η διακοπή του ρεύματος.
Ένοπλη ομάδα ανατινάζει και καταστρέφει τον αγωγό νερού Υλίκης - Μαραθώνα. Γίνεται σαμποτάζ σε 2 σημεία, απ' τα οποία το ένα βρίσκονταν 50 περίπου μέτρα από την πύλη του εκεί στρατοπέδου Πεζικού, κοντά στην Αυλώνα, ενώ το άλλο λίγο πιό κάτω στην περιοχή Σφενδάλη.
Ένοπλη ομάδα ανατινάζει τον υπ' αριθμ. ΧΑ - 104 πύργο μεταφοράς 150 KV της γραμμής Χαλκηδόνας - Αλιβερίου, μεταξύ Καπανδριτίου - Καλάμου Αττικής. Σύμφωνα με την απόρρητη έκθεση της ΔΕΗ, "προς αποκατάστασιν της ζημίας εγένετο αντικατάστασις του πύργου αι δε σχετικαί εργασίαι, εκτελεσθείσαι υπό διακοπήν λειτουργίας της γραμμής, διήρκεσαν από της πρωϊας της Κυριακής 21/9/69 μέχρι της μεσημβρίας της Δευτέρας 22/9/69. (Αριθμ. πρωτ. ΔΕΗ/Α/16216/2/10/69).
Τοποθέτηση 7 βομβών που σκάνε όλες ταυτόχρονα στην Αθήνα το πρωί της 18 / 10 / 69 ως εξής : Βόμβα στην Λεωφ. Βασ. Κωνσταντίνου (Στάδιο) σε μετασχηματιστή ρεύματος των ΗΛΠΑΠ.
Βόμβα στη Βασ. Σοφίας (Στρατιωτική Λέσχη) σε μετασχηματιστή ρεύματος τροφοδοσίας των ΗΛΠΑΠ.
Βόμβα στο μετασχηματιστή ρεύματος τροφοδοσίας τρόλλεϋ στη γωνία Πατησίων - Χαλκοκονδύλη (μέγαρο ΔΕΗ).
Βόμβα σε κολώνα μεταφοράς ρεύματος ΗΛΠΑΠ στην πλατεία Συντάγματος (Εθνική Τράπεζα).
Βόμβα στον μετασχηματιστή τροφοδοσίας ρεύματος στη Λεωφόρο Αμαλίας (Ζάππειο).
Βόμβα στον ηλεκτρονικό ρυθμιστή κυκλοφορίας του κόμβου Πατησίων - Αλεξάνδρας - Ιουλιανού (Στο κτίριο της ΓΣΕΕ).
Βόμβα στον ηλεκτρονικό ρυθμιστή κυκλοφορίας του κόμβου Αμαλίας (Στύλοι Ολυμπίου Διός).
Σύμφωνα με την ανακοίνωση Τύπου του ΕΔΚ (13 - 19 Οκτωβρίου) "οι εκρήξεις είχαν σαν κύριο στόχο την πρόκληση κυκλοφοριακής συμφόρησης", και "από τις εκρήξεις σημειώθηκαν ζημιές πέρα από τις επιδιωκόμενες σε πολλά καταστήματα και γραφεία που βρίσκονταν κοντά στα σημεία των εκρήξεων".
Την ώρα που έσκαγε η βόμβα που ήταν τοποθετημένη στη Λ. Βασ. Κωνσταντίνου (Στάδιο) (07:15') περνούσαν τα αυτοκίνητα με τον Παπαδόπουλο που πήγαινε στο αεροδρόμιο για περιοδία. Αυτή η σύμπτωση έδωσε λαβή στα ξένα ειδησιογραφικά πρακτορεία να μεταδώσουν το γεγονός σαν νέα απόπειρα ενάντια στον Δικτάτορα. Τη μέρα εκείνη κηρύχτηκε επιφυλακή σ' όλες τις μονάδες του Λεκανοπεδίου, ενώ Τανκς απ' το Γουδί έκαναν 2ωρη περίπου βόλτα στην Κηφισίας, Αλεξάνδρας κ.λ.π.
Η αυξημένη δραστηριότητα του φθινοπώρου του 1969 οφειλόταν στο γεγονός ότι επρόκειτο τον Δεκέμβρη να συζητηθεί το Ελληνικό στο Συμβούλιο της Ευρώπης και το ΕΔΚ ήταν η μόνη οργάνωση ενεργής αντίστασης που είχε απομείνει μετά την αποδιάρθρωση της Δ.Α. και της Ε.Α.
Το κυριότερο επιχείρημα της Χούντας ήταν ότι υπήρχε καθολική έγκριση του Λαού κι ότι καμμιά αντίσταση δεν υπήρχε από μέρους του.
Έτσι όλη αυτή η αυξημένη δραστηριότητα, μαζί με σύντομες ενέργειες άλλων οργανώσεων, χρησίμεψε σαν επιχείρημα στα χέρια των αντιδικτατορικών Ευρωπαίων και έφερε το αποτέλεσμα που επιδιώκαμε :
Το Συμβούλιο της Ευρώπης έδιωξε την Δικτατορική Ελλάδα απ' την Ευρωπαϊκή Κοινωνία. Απ' τις αντιδράσεις της Χούντας (εμβατήρια στο ραδιόφωνο, φαμφαρόνικες δηλώσεις κ.λ.π) ακόμα θυμόμαστε πόσο πολύ της κόστισε.
Στις 22 /10 / 69 στέλνεται ανακοίνωση Τύπου, στους βιομήχανους, Τραπεζίτες κ.λπ. με απειλητικό περιεχόμενο προκειμένου να αρνηθούν να πάρουν μέρος στο ομολογιακό δάνειο της Χούντας. Ταυτόχρονα κατασκευάζονται εννιά επιβραδυντικοί εκρηκτικοί μηχανισμοί για να εκραγούν σε ισάριθμες τράπεζες της Αθήνας την επόμενη μέρα στις 5 το πρωί.
Στη διάρκεια της επιχείρησης της τοποθέτησης των βομβών αυτών, έγινε σύλληψη των στελεχών του ΕΔΚ Γιώργου Ανωμερίτη, Δημοσθένη Δώδου, Γιάννη Μυλωνά, Κάτιας Χουλιάρα κι αργότερα του Δημήτρη Παπαϊωάννου και Βασίλη Ράπανου. Στη διάρκεια της σύλληψης των 3 πρώτων εξερράγησαν 2 καψούλια ισάριθμων εκρηκτικών μηχανισμών που τραυμάτισαν τον αστυνόμο Γιαννικόπουλο (γνωστό βασανιστή της ασφάλειας Αθηνών) στα δάχτυλα των χεριών.
Η σύλληψη έγινε το βράδυ της 23ης Οκτώβρη 1969 στο Κουκάκι, μετά από κάρφωμα, που έγινε με τηλεφώνημα από το εξωτερικό. Οι συλληφθέντες οδηγήθηκαν στην Ασφάλεια (Μπουμπουλίνας) όπου μετά από ανάκριση 6 ημερών, χωρίς τη συμπαράσταση δικηγόρων, οδηγήθηκαν μετά την έκδοση βουλεύματος που τους διενεμήθη την τελευταία νύχτα στο Στρατοδικείο.
Έτσι επτά μέρες μετά τη σύλληψή τους στέλνονται στο Διαρκές Στρατοδικείο Αθηνών, κάτω από απαράδεκτες συνθήκες όπου καταδικάζονται με συνοπτική διαδικασία οι :
ΑΝΩΜΕΡΙΤΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ, τελειόφοιτος ΑΣΟΕΕ, σαν αρχηγός, σε κάθειρξη 145 χρόνων και 6 μηνών, κατά συγχώνευση 25 χρ. για 11 κατηγορίες.
ΔΩΔΟΣ ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ, φοιτητής ΠΑΣΠΕ σε 119 χρόνια και 2 μήνες, κατά συγχώνευση 25 χρόνια για 11 κατηγορίες.
ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗΣ, χημικός μηχανικός, σε 68 χρόνια, κατά συγχώνευση 25 χρόνια για 6 κατηγορίες.
ΜΥΛΩΝΑΣ ΓΙΑΝΝΗΣ, προγραμματιστής Ε.Τ.Ε., σε 46 χρόνια κάθειρξη, κατά συγχώνευση 23 χρόνια για 5 κατηγορίες.
ΡΑΠΑΝΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ, τελειόφοιτος ΑΣΟΕΕ, σε 8 χρόνια κατά συγχώνευση.
ΧΟΥΛΙΑΡΑ ΚΑΤΙΑ, φοιτήτρια ΠΑΣΠΕ, δημόσια υπάλληλος, σε 7 χρόνια κάθειρξη.
ΚΑΤΣΑΡΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ, επαγγελματίας, σε 6 χρόνια κατά συγχώνευση.
ΔΕΣΠΟΙΝΙΑΔΗΣ ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ,> ηλεκτρονικός σε 1 χρόνο με αναστολή.
ΑΣΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ, φοιτητής νομικής που απαλλάσσεται.
ΓΑΤΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ, φοιτητής νομικής που απαλλάσσεται.
7 μέρες μετά οι 4 πρώτοι στέλνονται σε απομόνωση στις εγκληματικές φυλακές Καλαμίου (Ιτζεδίν) Κρήτης.
Η οργάνωση ΕΔΚ, στο δυναμικό τουλάχιστον τομέα παύει μετά απ' αυτό το χτύπημα να δουλεύει. Το 1969 ήταν η χρονιά όπου, όλες σχεδόν οι οργανώσεις που δούλευαν μέχρι τότε δυναμικά, έπαψαν να υπάρχουν.
ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ 1969-1973
Ο Γιώργος Ανωμερίτης επί τρία χρόνια και δέκα μήνες παρέμεινε ως πολιτικός κρατούμενος στις φυλακές Καλαμίου (Ιτζεδίν), Αλλικαρνασσού Κρήτης, Βούρλων και Κορυδαλλού μαζί με το Δημοσθένη Δώδο,το Γιάννη Μυλωνά και το Δημ. Παπαϊωάννου. Ο Βασίλης Ράπανος στις φυλακές Αίγινας, Εφταπυργίου, Κορυδαλλού. Η Κάτια Χουλιάρα στις φυλακές Αβέρωφ και Κορυδαλλού. Ο Δημήτρης Κατσαρός στον Κορυδαλλό.
Στη διάρκεια της δικτατορίας με απόφαση της συγκλήτου της ΑΣΟΕΕ αποβλήθηκε από όλα τα Πανεπιστήμια της χώρας. Εναντίον της απόφασης αυτής προσέφυγε στο Συμβούλιο Επικρατείας, με δικηγόρο τον γνωστό δημοκρατικό, αντιδικτατορικό δικηγόρο Χριστόφορο Αργυρόπουλο, το οποίο έκανε δεκτή την προσφυγή του.
Βγήκε από τις φυλακές στις 23 Αυγούστου 1973 μετά από τη γενική αμνηστεία που εξαναγκάσθηκε να δώσει στους πολιτικούς κρατούμενους ο δικτάτορας, κάτω από τη συνεχή πίεση αλληλεγγύης της διεθνούς κοινότητας, του ελληνικού δημοκρατικού πολιτικού κόσμου και των ψευδοδημοκρατικών ανοιγμάτων της δικτατορικής χούντας.
Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας εκτός από τους οικείους, τους φίλους του και τους έλληνες δημοκράτες, τη συμπαράστασή τους έδειξαν με ποικίλους τρόπους τα μέλη της διεθνούς κοινότητας μέσα από τις οργανώσεις νεολαίας, το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών, την ΧΑΝ, πολιτικές οργανώσεις, τη Διεθνή Αμνηστεία κ.λπ.
Η συμπαράσταση αυτή εκφράστηκε με χιλιάδες υπογραφές, έγγραφες διαμαρτυρίες στον ΟΗΕ, στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, το Διεθνή Ερυθρό Σταυρό κ.λπ. που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη προστασία της φυσικής και ψυχικής εξόντωσης που του είχε προετοιμάσει η Χούντα.
Πρωταγωνιστικό ρόλο στην εκστρατεία αυτή πέρα από πολιτικές προσωπικότητες έπαιξαν οι Ernst-Erwin Pioch, Anny+Michael Lang, Ulrike Morgenstern, Bernd Opitz, Dietrich Klatt και όλα τα μέλη της ομάδας του Αμβούργου. Είτε γιατί η μορφή πάλης δεν απέδιδε, είτε γιατί τα εσωτερικά λειτουργικά προβλήματα των αντιστασιακών οργανώσεων ήταν τέτοια, είτε γιατί ήταν η χρονιά που η Χούντα αύξησε στο ζενίθ την καταπίεσή της, οι μέχρι τότε αντιστασιακές οργανώσεις περιορίστηκαν - και το ΕΔΚ επίσης - σε ανακοινώσεις στο εξωτερικό.
Η πάλη στα επόμενα 3 χρόνια περνάει στα χέρια του ολοένα και αυξανόμενου παράνομου φοιτητικού κινήματος, που τολμηρά μπροστάρικο ξεπερνάει τα πλαίσια των γνωστών αντιστασιακών οργανώσεων, τις αφήνει πίσω, και δημιουργεί χωρίς αυτές τους αγώνες της Νομικής του Πολυτεχνείου και τους αγώνες ενάντια στη Δικτατορία Ιωαννίδη.
Γ' ΦΑΣΗ 1973-1974
Στη φάση αυτή, τα στελέχη του ΕΔΚ, μετά την αμνηστεία του 1973, αποφυλακίζονται και μετά το Πολυτεχνείο το Νοέμβρη του 1973, ξαναπερνούν στην παρανομία ή την ημι - παρανομία.
Ο Γιώργος Ανωμερίτης παίρνει μέρος στις προδιαδικασίες (πολιτικές και φοιτητικές) της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Στο ίδιο διάστημα ο αδερφός του Λεωνίδας, αντιδικτατορικό στέλεχος στον χώρο της φυσικομαθηματικής σχολής Αθηνών (φαρμακευτική) στρατεύεται βιαίως και στέλνεται σε διάφορα στρατιωτικά τάγματα "εξυγίανσης".
Η 17η Νοέμβρη βρίσκει και τους δύο στο Πολυτεχνείο. Από το βράδυ της 17.11.73, κρύβονται σε διάφορα σπίτια, διαφεύγοντας τη σύλληψη.
Μετά την ανατροπή της Δικτατορίας τα περισσότερα στελέχη της Οργάνωσης εντάσσονται στο ΠΑΣΟΚ, τις διάφορες Σοσιαλιστικές Ομάδες και τη Δημοκρατική Συμμαχία ή το ΚΚΕ Εσωτερικού, συνεχίζοντας την επιστημονική επαγγελματική και πολιτική καρριέρα τους. Υπήρξε από το 1977 μέχρι το 1994 μέλος όλων των Δ.Σ. του Συνδέσμου Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών.
Την τριετία 1988-91 υπήρξε Πρόεδρος του Συνδέσμου.